Znienacka Literacka

Stworzyłam to dziwne miejsce, aby być kimś innym. Aby pokazać osobę, którą jestem,      a której nie potrafię uzewnętrzniać. Aby udowodnić sobie, że ta osoba istnieje. W końcu, cytując klasyka: - Ależ oczywiście to dzieje się w twojej głowie, [...], tylko skąd, u licha, wniosek, że wobec tego nie dzieje się to naprawdę? Jeśli ktoś nie wie/nie pamięta to oczywiście nie kto inny, jak profesor Dumbledore ;) Kiedyś traktowałam bloga jak obowiązek, ale teraz czuję, że to mnie po prostu uszczęśliwia. Myślałam, że nigdy nie przestanę postrzegać niektórych rzeczy w ten sposób, ale jak widać czasem warto przestać kontrolować wszystko i wszystkich dookoła, brać odpowiedzialność za rzeczy niezależne od nas,   Pozwól sobie puścić tę linę i zacząć oddychać. Wmawiamy sobie, że "wstrzymywanie powietrza" nie zrodzi żadnych problemów, ale dopiero gdy pozwolimy sobie zdjąć winy całego świata z pleców, okazuje się, że tak również można. Na początku to nie takie proste, ale... Zwyc...

Nic nie dzieje się naprawdę. Nie, jestem tylko kartką, ktoś pisze po mnie. Jestem tylko długopisem, nic nie zależy ode mnie. Nie chciałam, albo może? Jestem tylko lampą nad biurkiem. To nie moja w-... Jestem tylko biurkiem, co mogę zrobić? Jestem tylko czasem, pustą przestrzenią. To niezależne ode mnie. Chciałabym zapomnieć na chwilę, że to ja siedzę przy biurku, włączyłam lampkę i trzymam długopis. Zapomniałam, że to ja trzymam długopis.