Znienacka Literacka

Wiele razy słyszałam, że czas leczy rany. Kiedyś nawet nieświadomie w to uwierzyłam. Dopóki nie usłyszałam poglądu sprzecznego z tym powyższym. Czas nie leczy ran. Czas przyzwyczaja do bólu. W końcu ból jest z nami cały czas, ale przyzwyczajamy się do niego.  Cierpienie jest potrzebne. Gdyby każdy nas żył w wiecznym szczęściu, nikt nie doceniłby jego wartości.  Dlaczego doceńmy to co mamy, póki tego nie straciliśmy. Każdy szczegół życia. Nawet te niepozorne szczególiki, za którymi kiedyś zatęsknimy. ( Przepraszam, za tak długi brak aktywności, jednak kwarantanna robi swoje 😪 )

Wyrzekam się Ojczyzny mojej, O którą walczyły pokolenia, Krew przelana za nią nie raz, Niepodległość nastała, Lecz wolność to mrzonka, Wolność nie istnieje. Wolności nie ma, Ojczyzno, Nie ma, nie będzie. Znane twarze, widzę z każdej strony, Wmawiają mi nieustannie: Dla twej Ojczyzny kłamiemy Ci w oczy, Dla twej Ojczyzny wysysamy z Ciebie iskierki nadziei, Dla twej Ojczyzny odbieramy Ci resztki wolności. Dość. Czy tylko w mej Ojczyźnie patrzymy tylko na władzę? Czy tylko w mej Ojczyźnie żyje nadal średniowieczna szlachta, Oddychająca jedynie swoim interesem? Czy tylko w mej Ojczyźnie szukam bezustannie drogi ucieczki? Może jestem głupia, może nic nie rozumiem. Ale jedno z tych praw, którego mi nie zabrano być głupią. Wolność słowa ulatuje jak powietrze z przebitego balonika, Ale póki jeszcze została jej jeszcze odrobina, Piszę spoglądając z żałością przez okno, na mą Ojczyznę, którą pragnę opuścić: Jeśli nadal będziemy tacy głupi i egoistyczni, Nie tylko ja stąd ucieknę, Bo zrobi to każ...