Znienacka Literacka

Czy miłość nie jest egoizmem? Od dłuższego czasu mnie to zastanawiało, choć można zadać pytanie - no, no ale jak? Mimo że teoretycznie istota miłości obraca się wokół drugiej osoby, to w rzeczywistości taka trochę fikcja. Gdy się w kimś zakochujesz, a myśli krążą wokół jednej osoby, w większości przypadków po prostu chcesz go dla siebie. To zwykła potrzeba, jak każda inna, potrzeba posiadania. Cały ten szum wokół tego, większość tematów muzycznego świata "miłości", to monotematyczna rzeka. Zatem, taka miłość, która niestety w dzisiejszym świecie wpisuje się w tę definicję, owszem jest potrzebna, ale nietrwała i na dłuższą metę niemożliwa do utrzymania. W końcu większość ludzi wie, że gdy te wszystkie emocje opadną, rzeczywistość nierzadko okazuje się zgoła odmienna. To jednak nie koniec. Bo dobrze wiadomo, że miłość to nie tylko zakochanie. Według mnie miłość zaczyna się w zupełnie innym miejscu, cichym, ponieważ kultura robi tu znacznie mniej szumu. Dlaczego? Tu nie ma tej c...

Ta chwila, gdy wciągnięte powietrze nie może wydostać się z płuc, gdy stoję jak słup soli. Patrzę, ale nie widzę, czuwam, ale nie słyszę. Nic do mnie nie dociera, a w głowie jest pustka, niezakłócana przez setki myśli w tle, obijających się od siebie, przekrzykujących i zagubionych. Śpię, ale nie mogę odpocząć, wszystko rozpada się w rękach, jak zrzucona na ziemię porcelana. Te piękne momenty życia leżą porozrzucane jak uszka filiżanek, jak wzorki talerzyków, tak boleśnie smutne oderwane od całości.  A jeszcze bardziej boli, gdy musisz patrzeć na kogoś, kto to cierpi. Na kogoś, kogo kochasz. Przepraszam za ostatnią melancholię udzielającą się z części moich postów, ale jak wspomniałam... Tak bardzo chciałabym pomóc, zrobić coś więcej niż kubek herbaty i uśmiech otuchy, poklepanie po plecach. - Wszystko w porządku... - Najbardziej oklepane kłamstwo świata, ale jak chętnie, łatwo w nie wierzymy. Jak bardzo chcę nie czuć sumienia, gdy to robię... Tak bardzo chciałabym przestać być be...

Z cyklu "Zmiany niemożliwe". Wpis do pamiętnika Jechałam samochodem przez lasy, szczęśliwa, z możliwości bycia tu, a dzięki spuszczonemu dachowi mogłam napawać się aromatem wilgotnego, leśnego powietrza. Zjeżdżając ze wzgórza próbowałam pochłonąć wzrokiem obraz przedzierających się przez mgłę mórz iglastych drzew, dających ukojenie każdemu, kto zapuścił się w tę drogę. Była bardzo klimatyczna, ale niektórych pewnie po prostu przerażała swoją pustką i tajemniczością, chociaż znalazłoby się pewnie paru takich, dla których stała się synonimem szczęścia. Korzystałam z przynależności do tej grupy.   Spontanicznie zostawiłam pracę, dom, wszystko co znałam, aby rozpocząć moje nowe życie w tej prowincji, zupełnie odmiennej od miejsca, gdzie opalizujące słońce odbijało się od spoconych twarzy osób, które świadomie odchodziły. Ludzie się zmieniają, przychodzą i odchodzą, tworząc w swoim rodzaju taśmę filmową. Moje życie było pod tym względem bardzo szybkim filmem i godziłam się na to. ...