Wytłumaczyć pustkę

Dla Niej

Nie wiedziałam, że jesteś. 

Nie wiedziałam, gdzie jesteś.

Za ścianą przezroczystego światła, szkła, które mnie oświetlało.

Majaczyło, gdzieś w oddali.

Majaczyło, w zasięgu wzroku.

Ale nie widziałam go.

To było bezpieczne.

Przymknięte powieki, błoga nieświadomość.

- Co więcej mogę powiedzieć?

- Co się stało?

- Już nawet nie wiem, czego próbuję uniknąć, kogo próbuję uniknąć, kim próbuję być.

- Wytłumacz.

- Nie wiem, jak wytłumaczyć pustkę. Zupełnie jak samotność w tłumie, gdy otacza cię masa ludzi, którzy są jak setki niewiadomych. Wypełnia mnie pustka, choć otaczają mnie myśli, których nie rozumiem. Tak sprzeczne, tak niespokrewnione z logiką, próbują mi coś przekazać, coś czego w życiu nie zrozumiem. To takie klaustrofobiczne, jakby otaczały mnie i zgniatały z każdej strony. I nie wiem, jakie rozwiązanie mnie stąd wyciągnie.

- Na końcu będziesz żałować przede wszystkim tego, czego nie zrobiłaś.